Leonora Dijkgraaf-Lokkers:
Wat nooit slijt
(uitgave eigen beheer, 2003)

Ten geleide
Gloria heeft met haar twee kinderen de kampen overleefd, evenals de tijd dat ze als seksslavin in een bordeel was. In haar gedwongen verhouding met een Japanse militair heeft ze twee kinderen gekregen. Nu moet ze dat aan haar ouders uitleggen.

Een paar weken later was er toevallig een moment dat Gloria met haar kindjes op de arm in de tuin zat. Ze had haar vader nog niet buiten verwacht en
zat nietsvermoedend met hen t..spelen, toen hij ineens buiten kwam zitten.
Verbaasd keek hij het tafereeltje aan en kon natuurlijk niet laten te vragen waar die kindjes ineens vandaan kwamen.
"Wie zijn dat, Gloria? Heb je die van de straat gered? Arme weesjes mee naar huis nemen is nu echt iets voor jou, maar dat kan toch zo maar niet? Moeten die niet naar een weeshuis? Het zijn duidelijk Japanse kinderen. Zijn er geen ouders meer?"

Nu was het tijd haar vader in te lichten. Het kon niet langer wachten.
Zenuwachtig zat Marion er bij en keek schichtig van de een naar de ander. Ze begreep dat Gloria zelf haar verhaal rou moeten doen en gaf haar daarvoor de ruimte. Erg op haar gemak was ze niet en ze hoopte alleen dat haar
man het goed zou oppakken, ze was immers zijn lieveling?
Ze zat met de kleinste op schoot en knuffelde de dikke beentjes.
"Vertel het me maar meisje, dan kunnen we een oplossing voor ze zoeken. Er zullen zoveel wezen zijn. Die kunnen misschien met het Rode Kruis ergens heen waar ze goed verzorgd worden. Wij weten immers zelf niet wat er gaat gebeuren?"

Gloria vatte alle moed bij elkaar en zei: "Papa, dit zijn mijn kinderen."
Verder kwam ze niet. Het hoge woord was er uit.
"Wat bedoeld je met "mijn kinderen"?" Hoe kom jij nu aan kinderen? Je zat toch al dien tijd in het kamp?"
"Nou nee, het is allemaal anders gegaan. Ik kon er niets aan doen. Ik heb al die tijd ergens anders gezeten."
Marion zag dat het gesprek niet echt vlotte en wilde haar kind de vernedering sparen om te vertellen wat haar werkelijk was overkomen. Zodoende
nam zij het verhaal over en lichtte haar man verder in.
Deze kreeg een zware hoestaanval van de shock en het leek dat hij flauw zou vallen.
Marion liet het er even bij en bracht hem snel naar bed. Lijkwit was hij weggetrokken en ze vreesde het ergste. In zijn huidige toestand was een hartaan val niet ondenkbaar.

Snel nam Marion de toestand in handen en liet de situatie even rusten. Tijd genoeg om alles te vertellen. Ruzie was het laatste dat zij wou veroorzaken en een fysieke collaps zou hem fataal kunnen worden.
Liefdevol legde ze haar man in bed en bleef bij hem tot hij sliep.
Zuchtend en doodop was hij dankbaar voor die verzorging en viel meteen in slaap.
Intussen werden de vrouwen in huis zenuwachtig, want ze wisten dat ééns de waarheid naar boven moest komen. Mede gezien zijn eigen ervaring, nog maar zo kort geleden, zou het wel eens een zware dobber worden.
Dagen later was het zover. Eric was een stuk opgeknapt. Er zat weer wat vlees op zijn botten en hij was mentaal veel sterker geworden. Hij had allerlei plannen bedacht:om daar weg te komen met zijn gezin, want de situatie
werd er niet minder gevaarlijk op. Het bleek dat de rebellen zelfs mensen uit hun huizen haalden om hen in hun zelf opgezette kampen wederom te interneren en die v~rhale~ brachten alleen nog maar méér paniek onder de bevolking.

Dus, hoe sneller Ze daar weg waren hoe beter. De kogels vlogen hen om de oren en dat was het niet waard om nog langer in het thuis te blijven.
Maar eerst wilde hij alles weten van Gloria.
"Van wie zijn die kinderen schat? Eens zullen ze terug moeten naar hun ouders of instantie. Het zijn duidelijk Japanse kindjes, dus die kun je niet zomaar houden. Trouwens, wie rou er voor moeten zorgen? Wij hebben zelfs immers niets meer?"

p.86-87