Anneloes Timmerije
foto: Harry Cock
Dat wist ik natuurlijk,"zegt Anneloes Timmerije, "er gaat ook bloed in het recept voor zwartzuur. Maar ik heb het weggelaten, want ik vond het een te opgelegd detail." Ze vertelt over het titelverhaal uit haar verhalenbundel Zwartzuur (2005), die vorige maand verscheen. Een Indisch verhaal, terwijl het geen Indische verhalenbundel is: van de acht verhalen zijn er drie Indisch. Na Indisch zwijgen (2002) zal menigeen dat toch verwacht hebben. Meer over de familie, meer over de sterke tantes, meer van hetzelfde en dan anders. Maar:
"Ik vind mezelf geen Indisch schrijfster, zo zou ik mijzelf niet noemen," zegt Anneloes. En: "Het was niet eens de bedoeling om ook Indisch verhaal te schrijven. Maar ik merkte dat het er wilde komen, en waarom zou ik dat dan bevechten?"
Na de verhalende documentaire van Indisch Zwijgen is er nu dus fictie.Geheel verzonnen werelden, tot stand gekomen zonder de naslagwerken die voor het vorige boek wel nodig waren. En zonder de gesprekken met de tantes, die het verhaal van de Indische familie vertelde, waar Anneloes het andere verhaal doorheen vlocht, dat van de Achterhoekse familie. En over het kind dat ze was, tussen deze werelden in. Opgroeien met een Hollandse vader, een Indische moeder:
"Ik denk dat de omgeving waarin je opgroeit voor het grootste gedeelte je identiteit bepaalt. In mijn geval is dat Nederland. Een Indische moeder is wel heel bepalend, het betekent dat je Indisch wordt opgevoed. Maar ik heb wel kunnen opgroeien als de meeste andere meisjes van mijn leeftijd. Op school zag niemand aan mij dat ik een Indische moeder had. Nu lijken we op elkaar, uiterlijk. Ik word op dezelfde manier grijs als zij. Door de verhalen merk ik dat ik dat mijn relatie met mijn moeder gaat lijken op de relatie die zij had met haar moeder. Maar dat lijkt me het lot van alle moeders en dochters."
Anneloes Timmerije leeft al langer van de pen. Een aantal jaren werkte ze in de journalistiek en ze vertaalde boeken uit het Engels. Tegenwoordig leeft ze afwisselend in Nederland (Den Haag) en in Frankrijk, waar het rustiger wonen en schrijven is.
"Schrijven is de ultieme manier van denken. Ik probeer zo trefzeker mogelijk op te schrijven wat ik bedoel. Soms word ik wakker om zes uur s' morgens, blij doordat ik weer mag. Tegen half acht, acht uur begin ik te schrijven tot laat in de middag. 's Avonds schrijf ik niet meer, dan is het op."
Zo is het leven als er een boek moet uitkomen. Geconcentreerd, weinig familie en vrienden, nauwelijks een sociaal leven. Haar geliefde Charles den Tex schrijft ook, en kent de cyclus. En wat nu het boek uit is? Komt er snel weer een nieuw boek? Anneloes geeft een nuchter antwoord: "Ik werk nu als eindredacteur bij een ingenieursgebouw. Een interim-opdracht. Werk dat gaat over bruggen en infrastructuur."
Achterhoekse nuchterheid. Maar dat in een recept voor zwartzuur ook bloed gaat, is verzwegen. Niet alles hoeft gezegd te worden, vindt ze, ook al is het waar.
Bron: interview door de Conductrice.
Meer lezen van Anneloes Timmerije?
Over Anneloes Timmerije
